Hein van Gurp, winnaar Barcelona SMN

Barcelona 2014; zo’n kans krijg je één keer

Wat gaat er door je hoofd als je om kwart voor 5 een duif ontwaart op je hok, maar je bent niet bij machte om haar zelf binnen te krijgen. De hele familie gemobiliseerd in alle vroegte en na een klein uur zitten haar gummi’s in de klok. De vliegtijd van ‘Red Lady’ staat stil op 5:41:29, een gemiddelde van 1448,43 m/min. Een minimaal verschil met Silvie en geklopt door Kleine Jade van Jelle Jellema. Dat zijn de kale feiten van zondagmorgen 6 juli 2014.

De nationale –en internationale duivenwereld ziet alleen dit indrukwekkende podium van het WK marathon voor postduiven, goud en brons voor Jellema, zilver voor Hein van Gurp uit Heino.

Als je dit even op je in laat werken, vooral de eerste zin, dan schieten er allerlei gedachten door je hoofd. Een duif die om kwart vóór in plaats van kwart óver vijf thuiskomt, maar het verpoft om binnen te lopen. Een baasje die er samen met zijn aangerukte hulptroepen uiteindelijk op het allerlaatste nippertje in slaagt om toch nog het zilver te behouden, nadat goud door de vingers is geglipt. Wat moet er dan allemaal door je heen gaan? Als er al een kans was om het hele internationale veld het nakijken te geven, dan was dat in het script van Barcelona 2014!

In veel opzichten vergelijkbaar met die van 2011, toen de winnaar ook op ruim 1200 km viel. De wind hielp een groot deel van de race goed mee, het onstuimige weer was echter een niet te onderschatten factor. Je zult bijvoorbeeld maar in Engeland wonen en op de buienradar constateren dat er een muur van regen en onweer opgetrokken wordt tussen jouw vaderland en het vaste land van Europa. Geen doorkomen aan, uitgeschakeld. De Belgen en Duitsers die vóór de nacht moesten klokken wilden ze onder de 1100 km nog een kopprijs pakken, of in het holst van de nacht wilden ze op grotere afstand nog kans maken.  De editie van 2014 is er eentje waarvan er in Nederland nog lang zal worden nagenoten. Alleen een ijzersterke wil om ook dwars door slecht weer te vliegen en niet bang zijn in het donker, zonder die eigenschappen haalde je dit jaar geen kopprijs op El Classico.

IJzeren Hein
Deze eigenschappen zijn ook van toepassing op Hein van Gurp zelf. Hij heeft als het ware Magere Hein meermaals in de ogen gekeken, sinds 2009 is er niet meer zoiets als een zekere toekomst. Hij leeft veel meer met de dag, zijn ziekte heeft hem doen relativeren en waarderen. In zijn relaas hoor je vooral berusting, zijn zilveren plek is aan de ene kant natuurlijk zuur, aan de andere kant biedt het de mogelijkheid om uit het oog van de storm te blijven. Alle aandacht gaat uit naar de internationale overwinning en Hein geniet in relatieve stilte van de prestatie van zijn ‘Red Lady’. Haar krachtuitspatting is er niet minder briljant om, ze hoort zonder twijfel tot een select groepje van de beste Spanjevliegers van deze tijd. In 2011 won ze 368^e nationaal Barcelona (1131 mpm) en 289^e nationaal Perpignan waarmee ze ook duifkampioen op de ZLU-vluchten werd van Fondclub de IJsselstreek. In 2012 was ze niet mee op Barca maar vloog o.a. kop op St. Vincent. In 2013, een editie die een tegenovergesteld verloop kende, wist ze beslag te leggen op de 10^e bij Marathon Noord en de 114^e nationaal (830 mpm) en in 2014 eindigt ze dus op de 2^e plek (1448 mpm). Ze stond bovenaan de lijst en haalt daarom wel de overwinning in Marathon Noord binnen voor Hein, een lang gekoesterde wens die vervuld wordt. Die ereprijs is voor Hein ook heel bijzonder, hij was er al een aantal keren dichtbij.
De duivencarrière van Hein kenmerkt zich door een aantal uitzonderlijke vlieg –en kweekduiven. De catalogus van zijn door ziekte gedwongen verkoop in 2009, die een inktzwart jaar markeert in Heins’ leven, is daar een indrukwekkend aandenken aan. Op het voorblad blijkt al dat Hein al vanaf half jaren ’90 zijn mannetje staat. Zo wist hij in 2000 ook al beslag te leggen op een 14^e Nationaal Barcelona, in dat jaar was hij ook 13^e op de Nationale Marathon ZLU. De kampioenschappen in de Superfondclub, Fondunie, Internationaal Fondspel Midden Nederland & Duitsland enz. zijn ontelbaar. Ook op de middaglossing heeft hij trouwens vele topklasseringen op teletekst gerealiseerd. Uit de basisduiven van weleer (Schellekens, Horemans, Aarden) die ondermeer kwamen van Piet en Gerard Schellekens, Joop van Dam, Brinkman-Raalte, Schippers-Wijhe en een aantal anderen, is heden ten dage gerust te spreken van het ras Van Gurp. We kunnen daar in de 5^e of 6^e generatie nog allerlei rassen en klinkende namen uit een ver verleden uit opdiepen, maar dat doet geen recht aan het boetseerwerk van Hein. Het is immers ook Heins’ verdienste hoe deze duiven in voor –en tegenspoed telkens weer fantastische successen behalen. Marseille 2014, ook geen makkelijke, laat het weer zien. In de voorlopige uitslag is het 14^e, 43^e, 175^e, 360^e en is hij de eerste die een duif klokt boven de 1000 km op dag 2.

Ondertussen is er dus een echte smeltkroes van bikkelharde doorzetters ontstaan. Vroeger was er in België een lijn van duiven die heden ten dage nog steeds tot de verbeelding spreekt, de lijn van de IJzeren. Gezien de carrière van Hein zou het predikaat IJzeren ook op hem en zijn duiven mogen slaan. Waar anderen afhaken, daar zetten zij door. Met grote liefde voor thuis, voor het gezin, de familie. Die waarden gelden voor de duiven van Hein, maar ook zeker voor hemzelf. Tijdens het gesprek waren ook zoon en zus aanwezig en je merkte al snel dat er een hechte familieband is die het mogelijk maakt om ondanks de beperkingen van Hein duivensport op topniveau te spelen en tegelijk op een ontspannen manier met elkaar en de duiven om te gaan. De zege op Barcelona is wat dat betreft ook eentje die hem meteen weer herinnert aan het verlies van zijn moeder begin dit jaar. Heins’ moeder was degene die hem als nakomertje aan de duiven hielp en vooral hield. Ze vond het maar wat gezellig dat haar jongste zo verzot was op de duiven die bij haar op het erf waren.

‘Red Lady’
Een bijzondere duivin, die al een tijdje geen eieren meer legt. In het hok bezet ze de bak linksonder in de middelste afdeling en bijt daar zo fel van zich af dat je bijna denkt dat het een doffer is. Ook op St. Vincent, Perigueux en Perpignan vloog ze kopprijzen, maar zelfs op bijvoorbeeld Strombeek en Nanteuil wist ze zich 1:10 te klasseren. Twee dagen na haar reis ziet ze er alweer piekfijn uit en haar soepele spieren trillen alweer bij het in de hand nemen. Doordat de duiven van Hein laat gekoppeld zijn was ze pas op haar eerste (stief)jong ingekorfd op Barcelona en had slechts één pennetje gestoten.

Ze heeft als vader de NL05-2092312 – ‘Red Wolf’ die zelf ook al een aantal mooie prijzen wist te halen en, zowel op vitesse als op de grote fond. Haar moeder heeft waarschijnlijk de meeste goede genen ingelegd, want deze superduivin genaamd ‘Helena’ wist al meerdere kinderen op de wereld te zetten die kopvliegen. Naast Red Lady is dat ook Marissa, en ook van z’n eerste op Brive dit jaar.

Verzorging
Duiven die veel kilometers moeten verzetten hoeven niet op dieet aldus Hein. Daarom krijgen ze volle bak voer, waar afhankelijk van de periode wel wat gerst aan wordt toegevoegd. Een viertal dagen voor hun marathonopdracht krijgen de duiven vetrijker voer en worden ze qua vitamines, mineralen en grit wat meer verwend. Geen hoogdravende toestanden hier, eenvoud en regelmaat is hier troef. De duiven worden verder natuurlijk wel telkens oplettend verzorgd, maar dat is wat anders dan regelmatig naar de medicijnpot grijpen, dat gebeurt alleen als het nodig is. De duiven van Hein hebben de beschikking over een hok van 6 meter (foto) met twee afdelingen voor de vliegers, de andere afdeling is tegenwoordig voor de jonge duiven. Het overkapte rennetje waar ze eerst zaten is inmiddels niet meer in gebruik. Dat betekent ook dat er minder vliegkoppels zijn, want die hebben een afdeling in moeten leveren. Daarnaast is er nog een mini-hokje voor de kwekers. Aan het vlieghok zit ook nog een ren, zodat ze overdag ook buiten kunnen zitten. Elk koppel heeft uiteraard een nestbak, maar vaak is het zo dat er ook nog op een andere plek in het hok gebroed wordt, bijvoorbeeld in de hoek op de grond of achter een plankje of schotje. Het hok is al op allerlei manieren aangepast geweest qua verluchting maar de laatste tijd is er niks meer veranderd en het is er super fris en fijn toeven. Het ruikt er goed, dat is belangrijk. Hein heeft na diverse operaties een scherpere reukzin, waardoor hij soms eerder dingen ruikt dan ziet op zijn hok en aan de duiven. Zijn geheugen daarentegen laat hem wel veel vaker in de steek. Daarom ook is de verzorging zo eenvoudig mogelijk, niet teveel poespas want dat betekent ook dat hij het niet allemaal zelf kan doen.

Tot besluit

Barcelona 2014 werd voor Hein en zijn familie een editie om nooit weer te vergeten. Als de vluchten het verst en het zwaarst zijn, dan staan de duiven uit Heino er. Hoe duister het weer ook is, hoe warm het ook is onderweg. Als je al zoveel hebt gewonnen en overwonnen als Hein, dan mag je gerust spreken van de IJzeren (duiven van) Van Gurp.
 
Wiebren van stralen

<<< Terug