(ook wel het bedriegerssyndroom)
Elk jaar heb ik hetzelfde! Elk jaar denk ik, dat ik mijn verwachtingen en de verwachtingen die anderen van mij hebben, niet waar zal kunnen maken. Elk jaar ben ik bang, als liefhebber (en als schrijver) door de mand te gaan vallen. Als schrijver, dat vind ik geen ramp. Maar zeg nou eerlijk, wat is er erger dan als liefhebber door de mand te vallen?
Toen Arjan mij vroeg of ik wilde bloggen op de site van Marathon Noord, was mijn eerste reaktie, ”leuk dan wordt ik misschien wat breder gelezen”. Later dacht ik weer aan de eisen en verwachtingen die anderen aan me kunnen gaan stellen en dan ben ik meteen weer wat minder enthousiast.
Toch is het de meeste jaren zo, dat als ik achteraf mijn prestaties bekijk, het vaak en op beide terreinen erg mee valt. Of erger nog, dat ik verrast ben door de kwaliteit ervan. Dat komt als duivenspeler waarschijnlijk omdat ik, vooral tijdens het seizoen, altijd bezig ben met de volgende vlucht en dat daardoor successen niet erg kunnen doordringen.
Dit “Corona seizoen” lijkt die twijfel erger dan ooit. Tot op het laatste moment onzekerheid over het programma. Wijzigingen ervan tot op het laatste moment. De meeste sportvrienden hoef ik niet te vertellen dat dit dodelijk is voor een nestspeler.
Uiteindelijk overwint de vreugde over het feit dat we dit jaar toch weer met duiven kunnen spelen en gaan we er weer voor. Na een hoopvolle en inspirerende start, slaat “het syndroom”weer toe: de bestaande planning is al verschillende keren als een kaartenhuis in elkaar gevallen. Als de organisatie er niet voor zorgt, zorgen ook de duiven er wel voor. De duivinnen die ik wil spelen op Barcelona gekoppeld en al na 2 dagen eieren! Wat nu? Eieren weggooien en op nieuw laten komen? Of vertragen en met kunstgrepen een goede uitgangs- lees nestpositie- creëeren.?
Gezien de enorme krachtsinspanning die Barcelona voor deze dames zal gaan vormen, kies ik voor het laatste met alle risico’s vandien. En die risico’s zorgen dan weer voor spanning en onzekerheid..... en daar gaan we weer:..... het gevoel dat je er niet bij hoort,..... dat er sprake is van oplichting en.... dat er geen zuiver spel wordt gespeeld....
Gelukkig lees ik bij mijn mental coach “Schrijfvis” hetvolgende: zelfs de meest succesvolle mensen hebben last van het imposter-syndroom. De Britse sciencefiction-schrijver Neil Gaiman schreef er ooit deze grappige anekdote over:
Een paar jaar geleden had ik het geluk te worden uitgenodigd op een belangrijke bijeenkomst voor schrijvers, wetenschappers en andere beroemde personen. En ik had steeds het gevoel dat dat ze elk moment konden ontdekken dat ik daar niet thuishoorde, tussen al die mensen die écht belangrijke dingen hadden gedaan. Op de tweede of derde avond dat ik er was, stond ik tijdens een muzikale onderbreking achterin de zaal te praten met een beleefde oudere man, die zich voorstelde als Neil. Vervolgens wees hij naar de ruimte vol mensen en zei hij ongeveer dit: “Wanneer ik naar al deze mensen kijk, vraag ik me af wat ik hier eigenlijk doe. Zij hebben allemaal prachtige dingen gemaakt. Ik ben ben gewoon ergens naartoe gestuurd.” Ik zei: “Ja, maar je was wel de eerste mens op de maan, dat is niet niks.” En ik voelde me meteen wat beter: als zelfs Neil Armstrong soms het gevoel heeft dat hij een oplichter is, misschien heeft iedereen het dan gewoon.
Zo....... en nu op naar Barcelona 2020!!!
